Opnieuw raak: 12 op 12!

Hoe ver kunnen we nog in onze reserves putten? Dat moet ongeveer de hamvraag zijn geweest in onze trainerskleedkamer, de laatste weken. Met maar liefst zeven à acht afwezigen trokken we vanavond naar Wezel, en dus ook met een klein hartje.

De eerste helft verliep zowat naar verwachting. De thuisploeg was vanaf de start dominant, zonder daarom echt grote kansen af te dwingen, en onze jongens zochten naar herkenningspunten, in weer eens een ongeziene opstelling, en dus eigenlijk naar zichzelf. Toen thuisploeg Wezel omstreeks het halfuur op voorsprong kwam (1-0), was dit even logisch als verdiend. Schoorvoetend nam KBVV het commando nog voor de rust over, maar ondanks enkele kansen/kansjes, werd er niet meer gescoord.

Dat onze jongens na de rust pas echt de forcing gingen voeren, had wellicht niemand verwacht. De thuisploeg kreeg alleszins niets meer klaar, en we durven dat onze verdienste noemen. De routiniers stonden op, en de jeugdige vervangers volgden maar al te graag: Wezel Sport kon niet anders dan naar adem happen, gaf enkele mogelijkheden weg, en bezweek onder de druk. Eerst was het nog aan de ingevallen Liam Bollen (18 jaar!) om met een enig mooie actie de gelijkmaker te scoren (1-1), en daarna was het aan topschutter Dylan Seys om de klus helemaal af te maken (1-2 en 1-3). Niemand kon het onverdiend noemen.

Toegegeven, als we er zelf niet bij waren geweest, had het onwaarschijnlijk geklonken: een rist gekwetsten, en zomaar even twaalf op twaalf pakken? De eindronde zowaar week na week in het vizier houden?

Nog één wedstrijd te gaan, en afhankelijk wat er dit weekend nog op de andere velden gebeurt, zou het allemaal zomaar kunnen. Vanavond zagen we een zeer strijdbaar KBVV, gestuurd door ervaring en gejaagd door jong talent, en we konden niet anders dan apetrots zijn. Wat het volgende week ook wordt, dit seizoen kan niet meer stuk.