Beter één vogel in de hand…

De lastige verplaatsing naar Houtvenne (dat zijn thuiswedstrijden afwerkt op de terreinen van het vroegere Oosterzonen) heeft ons eerste elftal in extremis een punt opgeleverd. Gezien het spelverloop mogen we daar allerminst rouwig om zijn.

De eerste helft deed denken aan de vorige verplaatsing bij Lyra-Lierse. Het liep allemaal wat stroef, traag, inspiratieloos. De 0-0 aan de rust was absoluut niet onlogisch.

Na de rust sloeg de vlam dan toch in de pan. Houtvenne klom – gejaagd door de wind – op voorsprong (1-0) en wist die op het uur zelfs te verdubbelen (2-0). Game over, zou je denken, maar invallers Bussels en Noviello brachten alsnog meer schwung in het bezoekende elftal en toen Dylan Seys voor 2-1 zorgde, roken we onverhoopt puntengewin. Zat er voor Dylan nog een zesde competitietreffer in dit seizoen en deed hij zijn houdinitruc van in Mechelen losjes over?

Jawel dus, de man deed waar iedereen op hoopte en verloste zo opnieuw zijn elftal! Opluchting alom natuurlijk, na een puike voltreffer in de kruising. De wereld zag er plots weer een stuk rooskleuriger uit, want met twee thuiswedstrijden op het programma lijkt het nu of nooit, als we nog iets willen maken van dit o zo moeilijk gestarte seizoen.

Hoop doet leven, nietwaar?